در این نوع دیگ سیال گرم شونده آب است و سعی بر آن است که

از تولید بخار جلوگیری شود بنابر این درجه حرارت دیگ به وسیله وسایلی چون ترموستات و آگوستات کنترل می شود. این دیگ ها در دو نوع چدنی و فولادی ساخته می شوند.

دیگ های چدنی:

دیگ های چدنی اغلب به صورت قطعات ساخته می شوندو شامل تعداد زیادی پره چدنی هستند.این نوع دیگ ها دوام و عمر زیادی دارند و چون به صورت پره پره به هم متصل شده اند در صورت لزوم با تعمیر و تعویض قطعات میتوان مدت زیادی از دیگ چدنی استفاده کرد .همین طور میتوان با اضافه و کم کردن پره ها ظرفیت دیگ را تغییر داد.

در داخل دیگ های با مصرف سوخت جامد شبکه چدنی و خاکستر دان به کار می برند و نیز دریچه تنظیم کشش دود در روی کانال خروج گاز و دود نصب می کنند .اگر دیگ با سوخت مایع کار کند در جلوی آن یک صفحه به عنوان محل لوله سوخت پاش قرار داده می شود .

روی دودکش نیز دریچه اطمینان نصب می شود تا در مواقع اشتعال ناگهانی سوخت و فشارهای غیر عادی به دیگ صدمه نرسد و یا باز شدن دریچه فشار حاصل از انفجار به خارج منتقل شود. داخل این نوع دیگ ها که در معرض شعله مستقیم سوخت پاش قرار می گیرد به وسیله آجر نسوز ملات اندود می شود تا حرارت زیاد باعث فرسودگی قطعات دیگ نشود.

مسیر شعله و دود مطابق نظر سازنده باید طوری انتخاب شود که حداکثر حرارت ضمن عبور گاز از لا به لای پره های دیگ کسب شود و اگر آجر چینی مورد استفاده قرار بگیرد باید این موضوع رعایت شود.

روی دیگ های چدنی لوازم و وسایل زیر به کار می رود:

1-عایق و پوشش که اتلاف حرارتی را تقلیل دهد

2-شیر تخلیه و تغذیه آب که به طور معمول در زیر دیگ قرار دارد

3-کلکتور ها که لوله های رفت و برگشت از آن منشعب می شوند

4-دریچه تنظیم و کشش دود

5-شیر اطمینان در دیگ های سیستم بسته که منبع انبساط در آن ها به هوای آزاد ارتباط ندارد .

ظرفیت دیگ های چدنی از 10000تا 500000کیلوکالری در ساعت است و نسبت به ظرفیت حرارت به شکل های مختلف و ابعاد متنوع ساخته شده اند و حداکثر فشاری که میتوانند تحمل کنند معادل 5 اتمسفر صنعتی است و فشار آزمایشی آن ها حدود 7 کیلوگرم برسانتی متر مربع با اتمسفر صنعتی است. راندمان دیگ های چدنی با سوخت جامد حدود60%و برای دیگ های با سوخت مایع و گازی معادل 85%است.

ظرفیت این دیگ ها بر حسب کیلوکالری در ساعت تعیین می شود ودر بعضی مواقع با سطح حرارتی مشخص می شود که در این صورت بر حسب نوع سوخت و ساختمان دیگ هر متر مربع سطح حرارتی بین 8000تا12000کیلو کالری در ساعت حرارت میدهد.

دیگ های فولادی:

دیگ های فولادی به عکس دیگ های چدنی دوام چندانی ندارند و خطر زنگ زدگی و خوردگی فلز به علت ترکیب با اکسیژن در حرارت های بالا زیاد است.

این دیگ ها به انواع مختلف زیر تقسیم می شوند که مهمترین آن ها عبارتند از:

1-دیگ با لوله دود-که برای تهیه آب گرم است و برای ظرفیت های زیاد به کار برده می شود.

2-دیگ با لوله آب گرم-که در این نوع دیگ ها آب در داخل لوله های مسی جریان دارد و شعله خارج لوله ها است .

3-دیگ های قائم

4-دیگ های افقی

5-دیگ های کامل که کلیه وسایل آن در کارخانه سازنده روی یک شاسی سوار می شود.این دیگ ها برای ظرفیت و فشار بالا ساخته شده اند و بر حسب نوع سوخت و طریقه تخلیه دود به اشکال مختلف ساخته می شوند .

6-دیگ های بخار فولادی که به منظور تهیه بخار با فشار های زیاد ساخته می شوند و از فشار های کم بین5 تا 10 اتمسفر شروع و تا فشار 20اتمسفرنیز می رسد و حتی در دیگ های بخار صنعتی فشار بخار تا 180 اتمسفر صنعتی نیز خواهدبود .ولی دیگ هایی که در حرارت مرکزی بیشتر معمول است با فشار 10 اتمسفر صنعتی در دو نوع فشار قوی و2 کیلوگرم بر سانتی متر مربع در نوع فشار ضعیف است که حرارت دهی ان ها بین 25 تا 125هزار کیلوکالری در ساعت 

در نصب پمپها باید همواره سعی نمود پمپ را پائین تر از سطح منبع مکش قرار داده تا

فشار مکش مثبت ایجاد گردد، و در صورتیکه این امر در بعضی از شبکه های آبرسانی مقدور نباشد، تا آنجائیکه وضع ایستگاههای پمپاژ اجازه می دهد باید سعی نمود پمپ نزدیک سطح مایع منبع مکش قرار گیرد تا اختلالات کمتری در کار پمپ ایجادگردد .

مسیر لوله کشی باید مستقیم و از ایجاد خمها و زانوها و لوازمات لوله کشی نه چندان مورد نیاز اجتناب ورزید ، بین زانوئی و محل اتصال مکش باید لوله مستقیمی بطول لااقل 5 برابر قطر مکش فاصله ایجاد نمود . چرا که در غیراینصورت فشار مکش نامتعادلی ایجاد شده و یکطرف چشمه پروانه و محفظه مکش پر تر از طرف دیگر گردیده و تلفات هیدرولیکی پمپ زیاد و راندمان پمپ کم می گردد .

باید قطر لوله مکش یک نمره بیشتر از قطر مجرای رانش بوده و عمق مکش بین 5/4 تا 6 متر باشد ، لوله مکش باید کاملاً آب بندی بوده و از محبوس نمودن هوا در لوله مکش اجتناب ورزید ، در قسمت اعظم لوله ورودی پمپ ، فشار هوا کمتر از فشار جو بوده و برای مطمئن شدن از آب بندی لوله ورودی بعد از کارگذاری ، یک شعله به قسمتهای اتصالی نزدیک می کنند در صورتیکه درزی موجود باشد شعله بطرف لوله کشیده می شود لوله مکش باید 1 تا 2 متر پائین تر از حداقل سطح آب چاه باشد تا هوا وارد پمپ نگردد در قسمت رانش پمپ شیر یک طرفه جهت جلوگیری از حرکت معکوس آب و شیر تنظیم جهت کم و زیاد نمودن آب تعبیه نموده با صدمه ای به پمپ وارد نگردد.

جهت نصب پمپها اصولاً یک شاسی محکم برای موتور و پمپ درنظر گرفته و از ایجاد نامیزانی که سبب فرسوده شدن بوشهای اتصال و یاتاقانها و احتمالاً شکستن محور پمپ می گردد جلوگیری می شود همواره باید سعی نمود محور پمپها باموتور محرک آن در کارخانه میزان شود که این میزان نباید در اتصال و نصب پمپ بهم بخورد.

معمولاً صفحه ای به ضخامت 5/2تا 4 سانتیمتر بین صفحه زبری پمپ و سطح بالائی فنداسیون در نظر گرفته می شود که با ملات سیمان پوشیده شده تا ناصافیهای بالائی فونداسیون اصلاح و حرکت جانبی صفحه زبری پمپ کم شود

درمسیر رانش پمپ ، یک شیر دروازه ای و یک سوپاپ کنترل قرار می دهند ، کار این سوپاپ حفظ پمپ در مقابل فشارهای اضافی وارد بر پمپ است.

سوپاپ انتهای لوله مکش باید لااقل 5/1 متر از سطح مایع مکش پائین تر بوده و پمپ نیز باید به سطح منبع مکش نزدیک باشد .

پمپ و موتور را باید روی فونداسیون محکمی نگهداشت تا تنظیم آن خراب نگردد در غیر اینصورت بوشهای اتصال محور پمپ و موتور نیز یاتاقانهای آن خراب و سبب شکستگی محور می گردد